Februari 1969: Uit bij Benfica kijkt Rinus Michels op zijn horloge. |
(Nationaal Archief/Anefo; Eric Koch; CC0)
Februari 1969: Uit bij Benfica kijkt Rinus Michels op zijn horloge. |
(Nationaal Archief/Anefo; Eric Koch; CC0)
“Uit tegen Ierland, toen het zo stormde daar. Ik bleef op de bank en dat was maar beter ook, want als het hard waaide en koud was, kon je mij beter thuislaten. Ik was een echte mooiweervoetballer.”
(Voetbal International, 7 april 2021, p.66)
December 1974: NEC doelman Harry Schellekens slaat de bal weg. |
(Nationaal Archief/Anefo; Hans Peters; CC0)
Mei 1982: Søren Lerby delft het onderspit tegen een overmacht aan Roda JC'ers. |
(Nationaal Archief/Anefo; Marcel Antonisse; CC0)
“Hij is geboren met een groot talent en heeft alles gedaan om dat te ontwikkelen. Wat ik vooral respecteer, is dat hij twintig jaar lang, elke dag weer, tot en met de laatste minuut van een training geconcentreerd aan het werk was. Dennis speelde nooit een bal waarover hij niet had nagedacht, waarin hij niet alles van zichzelf had gelegd.”
(Voetbal International, 17 juni 2020, p.38)
Oktober 1952: Het oude SVV-stadion aan de Havendijk met afgemeerde schepen op de achtergrond. |
(Nationaal Archief/Anefo; Harry Pot; CC0)
Op dinsdag 10 september 1985 streden Wales en Schotland in Cardiff om een ticket voor het WK dat een jaar later in Mexico gehouden zou gaan worden. Bondscoach van de bezoekers was de legendarische Jock Stein, de man die Celtic naar al zijn grote successen in de jaren zestig en zeventig had geleid. Sinds 1978 had hij het nationale elftal onder zijn hoede. Op zich stond zijn team er goed voor. Een gelijkspel zou sowieso recht geven op een play-off tegen de winnaar van het nog te houden kwalificatietoernooi van de Oceanische voetbalbond. Bij winst zou de groep, waar ook Spanje in uitkwam, zelfs wel eens gewonnen kunnen worden, met directe kwalificatie als beloning.
Het enige dat de mannen van Stein absoluut niet mochten, was verliezen van Wales. In dat geval kon slechts een verliespartij voor Spanje nog soelaas bieden en dat leek uitgesloten, aangezien de Spanjaarden alleen nog thuis tegen IJsland moesten. Het probleem was, dat verliezen van Wales precies datgene was wat Schotland een halfjaar eerder overkomen was. Wales had met de spitsen van Manchester United en Liverpool, Mark Huges en Ian Rush, de beschikking over een fantastisch aanvalsduo. Zelfs de steun van 60.000 toeschouwers op Hampden Park had destijds niet kunnen verhinderen dat een doelpunt van Rush Wales de overwinning schonk. En dan moest Schotland het dit keer ook nog eens doen zonder aanvoerder Graeme Souness, vanwege een schorsing, en sterspeler Kenny Dalglish, vanwege een blessure.
Oktober 1965: Ernst Happel in zijn tijd als trainer van ADO |
(Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf: Onbekend; CC0)
“Een beetje gemeen ben ik wel. Er gebeurt iets met me als ik het veld inga, ik wel per sé winnen, net als Neeskens en Van Hanegem vroeger.”
(Volkskrant, 17 maart 1990)
Mei 1962: met winst op Heerenveen stelt Heracles het kampioenschap van de eerste divisie veilig |
(Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf: Harry Pot; CC0)
Een Italiaanse topclub zonder buitenlandse sterren is nauwelijks voor te stellen. Denkend aan buitenlanders in Italiaanse dienst schiet een Nederlandse voetbalfan onmiddellijk het Milan van Gullit, Rijkaard en Van Basten te binnen, maar de aanwezigheid van buitenlandse sterren gaat veel verder terug dan dat. De eerste Nederlander die furore maakte in de Serie A was bijvoorbeeld Faas Wilkes, die al begin jaren vijftig voor Inter speelde. In die periode deed stadsgenoot Milan het met de Zweden Gren, Nordahl en Lidholm. Ook toen de Italiaanse clubs in de jaren zestig Europacups begonnen te winnen, waren er steevast buitenlanders in de opstelling te vinden. Zo had het grote Inter van Helenio Herrera de Spanjaard Luis Suárez als sterspeler
Over de zogenaamde Oriundi hebben we het dan nog niet eens gehad. Dat waren Zuid-Amerikaanse spelers van Italiaanse afkomst, die met dank aan een snel geregeld Italiaans paspoort zelfs regelmatig in het Italiaanse nationale elftal terecht kwamen. Daarvan gaat de geschiedenis nog langer terug, De wereldtitel die Italië in 1934 behaalde, was bijvoorbeeld voor een flink deel te danken aan het opstellen van drie Argentijnen, waaronder één van de absolute sterren van dat team: Raimundo Orsi. Buitenlanders en het Italiaanse voetbal, een lang en gelukkig huwelijk dus? Niet helemaal. Vijftien jaar lang was het Italiaanse clubs namelijk strikt verboden om buitenlandse spelers aan te trekken.
September 1950: Camera's van Philips Experimentele Televisie verzorgen de eerste live-registratie van een voetbalwedstrijd in Nederland. |
Bron: Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf: Winterbergen; CC0
"Krol en Suurbier hadden de grootste bek, je weet wel: het duo Snabbel en Babbel. Van die platte Amsterdamse gein. Vaak was dat dikke pret, maar het liep ook wel eens uit de hand. Ruud Geels was bijvoorbeeld altijd de pispaal. Die heeft echt vier rotweken gehad. Ik heb daar een paar keer wat van gezegd, want Ruud is een heel aardige jongen en hij was toen een kei van een goalgetter. Maar ja, een beetje week hè."
Bron: Leeuwarder Courant, 18-06-1990
Mei 1960: Een sigarenboer moet zijn klanten teleurstellen als er een stormloop ontstaat op kaarten voor de beslissingswedstrijd om de landstitel tussen Ajax en Feyenoord. |
Bron: Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf: Joop van Bilsen; CC0
Voetbalfans uit de grootste stad van Schotland zijn verdeeld in twee kampen: de ene helft is voor Celtic en de andere voor Rangers. Er zullen heus wel ergens fellere voetbalrivaliteiten bestaan, maar veel zullen het er niet zijn. Want waar de meeste rivaliteiten zich in ieder geval nog beperken tot voetbal, zit er in Glasgow ook nog een religieuze dimensie aan de onderlinge haat en nijd. Celtic, opgericht voor en door Ierse immigranten, is de ploeg van katholiek Glasgow en Rangers die van de protestanten. Het maakte dat een overstap tussen de twee clubs volkomen onbespreekbaar was.
Toch was overstappen precies wat Maurice 'Mo' Johnston in de zomer van 1989 indirect deed. De aanvaller had tussen 1984 en 1987 drie seizoenen lang voor Celtic gespeeld en in 99 wedstrijden 52 doelpunten gescoord. In 1985 had hij de beker gewonnen met de katholieke club en een seizoen later de landstitel. Toen hij na een avontuur in Frankrijk besloot om terug te keren naar Schotland, lag de keuze voor Celtic dan ook voor de hand. Dat het in plaats daarvan Rangers werd, kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Bron: Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf: Rob Bogaerts; CC0
"Toen Michels mij in Duitsland op de bank zette, heb ik de balans opgemaakt. Alleen op John van 't Schip kon ik rekenen. Anderen zijn misschien vriendelijk tegen mij maar of ik ze als vrienden moet beschouwen weet ik niet."
Bron: Leeuwarder Courant, 18-06-1990
30 juni 1974: Nederland - DDR (2-0) Nederland en de DDR treden tijdens het WK 1974 aan voor hun duel in de tweede groepsfase. |
Bron: Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf: Bert Verhoeff; CC0
In Engeland vinden de halve finales van de FA-Cup al sinds jaar en dag plaats op neutraal terrein. Sinds 2008 gebeurt dat altijd op Wembley, maar daarvoor kwamen meerdere stadions in aanmerking voor het houden van een halve finale. Vooral Villa Park, Hillsborough en Old Trafford werden vaak gebruikt, niet toevallig alle drie stadions met ruimte voor veel toeschouwers. Bij het kiezen van welk stadion werd dan gemikt op ongeveer dezelfde reisafstand voor beide supportersgroepen.
Ook in Nederland is er een tijdje gewerkt met neutrale stadions voor de halve finales van de KNVB-beker. Op woensdag 21 april 1971 vond de halve finale tussen Ajax en NEC bijvoorbeeld plaats in het Haagse Zuiderpark. Althans, dat was de bedoeling. Vlak voor de aftrap kwam het doorgaan van de wedstrijd echter op de tocht te staan vanwege een wel heel bizar probleem.
2 mei 1937: Nederland - België (1-0) Bep Bakhuys in duel met de Belgische doelman Arnold Badjou. |
Bron: Nationaal Archief/Anefo; Fotograaf onbekend; Publiek domein