Voetbalfans uit de grootste stad van Schotland zijn verdeeld in twee kampen: de ene helft is voor Celtic en de andere voor Rangers. Er zullen heus wel ergens fellere voetbalrivaliteiten bestaan, maar veel zullen het er niet zijn. Want waar de meeste rivaliteiten zich in ieder geval nog beperken tot voetbal, zit er in Glasgow ook nog een religieuze dimensie aan de onderlinge haat en nijd. Celtic, opgericht voor en door Ierse immigranten, is de ploeg van katholiek Glasgow en Rangers die van de protestanten. Het maakte dat een overstap tussen de twee clubs volkomen onbespreekbaar was.
Toch was overstappen precies wat Maurice 'Mo' Johnston in de zomer van 1989 indirect deed. De aanvaller had tussen 1984 en 1987 drie seizoenen lang voor Celtic gespeeld en in 99 wedstrijden 52 doelpunten gescoord. In 1985 had hij de beker gewonnen met de katholieke club en een seizoen later de landstitel. Toen hij na een avontuur in Frankrijk besloot om terug te keren naar Schotland, lag de keuze voor Celtic dan ook voor de hand. Dat het in plaats daarvan Rangers werd, kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Wat Celtic-fans misschien nog wel het meeste stak, was dat Johnston voor de neus van Celtic werd weggekaapt. De spits had in een interview een jaar eerder aangegeven dat bij een terugkeer naar Schotland Celtic de enige optie zou zijn. Dus toen hij het na twee enigszins tegenvallende jaren bij Nantes wel gezien had in Frankrijk en Celtic zich meldde, kwam het vlot tot een mondeling akkoord. Terwijl de Schotse kranten al berichtten over Celtics grote zomeraankoop, leek het alsof alleen de formaliteiten nog moesten worden afgerond. Dat was buiten Rangers gerekend.
| Embed from Getty Images |
| Mo Johnston aan de bal namens Celtic tijdens de bekerfinale van 1985 |
De club van protestants Glasgow was dat seizoen landskampioen geworden, maar daarbij niet heel makkelijk tot scoren gekomen. Een aanvaller die bewezen had doelpunten te kunnen maken in de Schotse competitie was dan ook een aantrekkelijke versterking voor een club waar het geld op dat moment tegen de plinten klotste. Waar Celtic aanhikte tegen het transferbedrag dat Nantes voor Johnston wenste te ontvangen, legde stadsgenoot Rangers het zonder blikken of blozen op tafel.
“Uiteindelijk had Celtic het geld gewoon niet,” verklaarde Johnston jaren later in een interview. “Dat is waar het puntje bij paaltje op neer kwam. Er was een transfersom, al het andere gedoe dat erbij kwam kijken. Ik had nog niets getekend en toen diende Rangers zich plotseling aan.”
Het is niet overdreven om te stellen dat Johnston in de zomer van 1989 de meest gehate man van Glasgow was. Niet alleen werd hij door Celtic-fans als een Judas uitgekotst vanwege zijn verraad, ook bij zijn nieuwe club werd hij niet door alle fans met open armen ontvangen. Want hoewel het natuurlijk mooi is om je grote rivaal op de transfermarkt af te troeven, was het sinds de Eerste Wereldoorlog niet meer voorgekomen dat een katholiek voor Rangers speelde en een deel van de fans had er geen enkele behoefte aan om daar verandering in te zien komen. Sjaals werden verbrand en seizoenskaarten opgezegd.
Alsof de transfer op zich al niet dramatisch genoeg was, leek hij ook nog eens op een flop uit te lopen. Het lukte Johnston niet om het doel te vinden en de eerste twee wedstrijden van het seizoen gingen beiden verloren. Zo stond Rangers al gelijk vier punten achter op aartsrivaal Celtic. Even leek het erop dat de Celtic-fans het laatst zouden lachen.
| Embed from Getty Images |
| Johnston namens Rangers in actie tegen zijn oude club Celtic |
Dat Johnston ook aan zichzelf begon te twijfelen, bleek toen Rangers in een bekerwedstrijd een penalty kreeg en zijn medespits Ally McCoist het nemen ervan aan Johnston gunde. Johnston: “Coisty ging van 'ga hem nou nemen' en ik zei “nee joh”. Iedereen keek me aan alsof ze wilden zeggen 'wil je niet scoren of zo?' Ik was al een paar keer dichtbij geweest, maar begon me zelf ook af te vragen of het er ooit nog van zou komen.”
In de vierde competitiewedstrijd van het seizoen, tegen Aberdeen, volgde alsnog de verlossende eerste goal. Het was meteen ook de winnende treffer en leverde Rangers de eerste competitiewinst van dat seizoen op. Vanaf dat moment zou Johnston regelmatig zijn doelpunten meepikken. Als er Rangers-fans waren die hun twijfels behielden, dan werden die definitief weggenomen toen de spits dat najaar in zijn eerste thuiswedstrijd tegen Celtic kort voor het einde het enige doelpunt van de wedstrijd scoorde. Uiteindelijk zou Johnston het twee jaar uithouden bij Rangers en in beide seizoenen de titel winnen.
En met de Celtic-fans? Daarmee zou het nooit meer goed komen. Zeker niet nadat Johnstone er door een Schotse krant op werd betrapt tijdens een supportersavond van een fanclub Rangers-liedjes mee te hebben gezongen. Zelfs meer dan dertig jaar later kan Johnston zich nog altijd niet vertonen bij reünies van het elftal waarmee hij kampioen werd.
Bron: Alle citaten afkomstig uit The Scotsman, 16 april 2016