Sommige voetballers spreken niet in eerste instantie tot de verbeelding vanwege kwaliteiten als voetballer, alhoewel het wel om goede spelers kan gaan, maar omdat hun persoonlijkheid of optreden een bijzondere weerklank vindt bij de fans. Die spelers leven voort in de herinnering als de cultfiguren van de voetbalgeschiedenis.
| • Gascoigne • Kiprich • Higuita |
• Lalas • Adams • Pfaff |
• Jones • Cantona • Di Canio |
Paul Gascoigne
Het WK van 1990 in Italië betekende de grote doorbraak voor Paul Gascoigne. Meer nog dan zijn sterke spel, waren het de tranen die vloeiden toen hij in de halve finale een gele kaart ontving (het betekende dat hij de finale zou missen) die Gazza op slag tot een nationaal icoon maakten. Engeland werd overspoeld door een ware ‘Gazzamania’, met als curieuze hoogtepunt een 2e plaats in de hitparade. Gascoigne bleek echter net zo slecht in staat om te gaan met zijn status als nationale beroemdheid als dat andere Britse megatalent, George Best. Problemen met alcoholmisbruik en blessures zouden in toenemende mate zijn carrière overschaduwen.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Jozsef Kiprich
Wie louter de cijfers bekijkt, zal wellicht de neiging hebben om Jozsef Kiprich te scharen in het rijtje van mislukte opvolgers van de legendarische Feyenoord spits Ove Kindvall. Slechts in één van de seizoenen die hij in Rotterdam actief was, wist de Hongaarse aanvaller immers een voor een centrumspits acceptabel aantal doelpunten te produceren. De werkelijkheid was echter anders. Dankzij zijn sympathieke karakter wist de ‘Tovenaar van Tatabanya’ uit te groeien tot één van de meest populaire spelers uit de clubgeschiedenis. Misschien was het juist zijn feilbaarheid die de olijke anti-held Kiprich zo populair maakte in Rotterdam en omstreken.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Rene Higuita
René Higuita was ongetwijfeld één van de meest onorthodoxe doelmannen aller tijden. De Colombiaan zou zelf wellicht de geschiedenis in willen gaan als uitvinder van de ‘scorpion kick’ waarmee hij tijdens een vriendschappelijk duel tegen Engeland spectaculair een bal opruimde. Maar het zou net zo goed het moment kunnen zijn waarop zijn avontuurlijke speelstijl zijn land duur kwam te staan dat in de herinnering blijft steken. Dat was tijdens het WK 1990 toen Higuita in de wedstrijd tegen Kameroen zich met de bal aan de voet buiten het strafschop waagde, balverlies leidde toen hij de veteraan Roger Milla wilde uitkappen en moest toezien hoe die prompt het doelpunt maakte dat de uitschakeling van Colombia betekende.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Alexi Lalas
De Amerikaanse verdediger Alexi Lalas lijkt nooit helemaal te hebben kunnen kiezen tussen een carrière als profvoetballer en een bestaan als rockster. Hij probeerde de twee te combineren, maar bleek aanzienlijk succesvoller op het veld dan op het podium. Lalas is nog steeds de enige Amerikaan die ooit in de Italiaanse Serie A uitkwam, nadat zijn sterke optreden tijdens het WK ’94 hem een contract bij Padova opleverde. Hij hield het twee jaar uit in Italie en hoewel zijn wilde rode haren en bizarre geitenbaardje hem in het modebewuste Italië ongetwijfeld de nodige gefronste wenkbrauwen zullen hebben opgeleverd, presteerde hij op het veld naar behoren.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Tony Adams
Tony Adams kwam als schooljongen bij Arsenal terecht en bracht het al op 21-jarige leeftijd tot aanvoerder, de jongste in de clubgeschiedenis. Hij was zo ongeveer de verpersoonlijking van de onverschrokken Engelse verdediger en werd door de fans van Arsenal en het nationale team op handen gedragen. Maar hoewel hij op het veld nimmer verzaakte, werd zijn leven buiten het veld in toenemende mate overschaduwd door zijn alcoholprobleem. In 1996 besloot Adams te stoppen met drinken en bekende hij openlijk een alcoholist te zijn. Het was het begin van een persoonlijke renaissance die hem bracht tot het uitbrengen van een autobiografie waarin hij uitgebreid van zijn gevecht met de fles verslag deed. Adams stopte met voetbal in 2002.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Jean-Marie Pfaff
Jean-Marie Pfaff was één van de dragende krachten van het Belgische nationale elftal gedurende de sterke periode die de Belgen in de jaren ’80 beleefden, met als hoogtepunt het bereiken van de halve finale van het WK ’86. Alhoewel hij eerst en vooral een erg goede doelman was, alom erkend als een van de besten van de wereld, dankte hij zijn enorme populariteit aan zijn kleurrijke karakter. Nooit te beroerd om een show weg te geven, werd ‘El Simpatico’ door de fans op handen gedragen. Het zegt veel over de aanhoudende populariteit van de doelman, dat hij en zijn familie in 2003 de sterren werden van hun eigen ‘reality soap’.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Vinnie Jones
Vinnie Jones brak door als prominent lid van het Wimbledon-elftal dat eind jaren ’80 zeer verassend beslag wist te leggen op de FA Cup. Jones ontpopte zich in de jaren die volgden tot de personificatie van de meedogenloze verdediger. Legendarisch is de foto van het moment waarop hij bij een vrije trap zijn tegenstander Paul Gascoigne af wist te leiden door hem in het kruis te grijpen. Na het beëindigen van zijn voetbalcarrière wist Jones zijn cultstatus om te zetten in een bescheiden filmcarrière. Daarbij specialiseerde hij zich vooral in de rol die hij op het voetbalveld ook met zoveel succes had gespeeld, die van authentieke Engelse ‘hard man’.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Eric Cantona
De geniale aanvaller Eric Cantona was de verpersoonlijking van de wederopstanding van Manchester United begin jaren ’90. En dan te bedenken dat hij in 1991 gestopt was met voetbal, uit woede over een schorsing door de Franse bond. Gelukkig voor beide partijen wisten de Engelsen hem over te halen om aan de andere kant van het kanaal een nieuwe start te maken. Dat de reputatie een korte lont te hebben die hij in zijn thuisland had verworven niet geheel uit de lucht gegrepen was, bewees hij in 1995 toen hij een grofgebekte vijandelijke fan met een volwaardige karatetrap de mond trachtte te snoeren. Ook die actie kwam hem op een lange schorsing te staan.Binnenkort een uitgebreid profiel…
Paolo di Canio
Paolo di Canio is ongetwijfeld één van de meest bizarre figuren in het huidige voetbal. Hij heeft prijzen gewonnen en voor Italië gespeeld, maar zal voornamelijk herinnerd worden vanwege zijn opmerkelijke talent zichzelf het middelpunt van allerlei relletjes en conflicten te maken. Zo duwde hij gedurende zijn tijd in Engeland tot groot jolijt van het publek eens een scheidsrechter omver die het lef had gehad hem op een rode kaart te trakteren. Later (weer terug in Italië) voelde de erkende Mussolini-fan zich geroepen om de rechts-radicale harde kern van Lazio Roma, de ‘Irriducibili’, te begroeten met hun geliefde fascistengroet. Het kwam Di Canio op een boete en een schorsing te staan.Binnenkort een uitgebreid profiel…