Drie keer schopte Michel Platini het tot Europees Voetballer van het Jaar en daarmee evenaarde hij het record van Johan Cruijff. De man die te boek staat als de beste Franse voetballer aller tijden hielp zijn land tweemaal de halve finale van het WK te bereiken en in 1984 met flair het EK Voetbal te winnen. Met Juventus won Platini in 1985 Europacup en Wereldbeker. De linkspoot was het archetype van de Nummer 10, die een broertje dood had aan onnodig rennen en draven, stijlvol het spel verdeelde en zeer regelmatig zijn doelpuntjes meepikte. Ook op de training moest hij weinig hebben van het puur fysieke werk. We gaan de 5.000 meter niet lopen, mopperde hij ooit tegen Juventus-coach Giovanni Trapattoni. Liever ging hij aan de gang met een bal en een muurtje, om zijn specialisme, de vrije trap, verder te perfectioneren.
Van de zoon van een voetbaltrainer, want dat was Platini, zou wat meer respect voor het nut van trainingsarbeid verwachten kunnen hebben worden. Platini groeide op in Joeuf, een klein stadje in het noord-oosten van Frankrijk. Hij begon al jong met voetballen en speelde zijn eerste officiele wedstrijd op negenjarige leeftijd in een team van elfjarigen. Omdat het Franse voetbal magere jaren doormaakte in de jaren zestig en de vroege jaren zeventig, koos de jonge voetballer Johan Cruijff als idool. Op zijn zeventiende debuteerde Platini bij de senioren, namens Nancy. In de jaren die volgden vestigde hij zich als vaste waarde en in 1978 won hij met de club de Franse beker. Die zomer verkaste hij naar Saint-Etienne, destijds één van de topclubs van Frankrijk en dat jaar Europacupfinalist. Met Les Verts wist Platini in 1981 de landstitel te winnen.
Michel Platini aan de bal tijdens het EK 1984
Tegen die tijd was het de internationale voetbalwereld duidelijk geworden dat Frankrijk, twee decennia na Raymond Kopa, eindelijk weer een echte topper had weten te produceren. Platini had zijn debuut als international gemaakt in 1967 en was al snel uitgegroeid tot een belangrijke kracht in het Franse team. Hij hielp het Franse nationale team zich voor het eerst sinds 1958 weer eens te plaatsen voor een WK. Frankrijk trof tijdens het WK 1978 echter een zware poule, met onder andere thuisland Argentinië en Italië, en moest na de eerste ronde alweer huiswaarts keren. Kwalificatie voor het EK 1980 werd krap gemist, maar tijdens het WK 1982 vestigde Michel Platini definitief zijn naam als één van de beste spelers van zijn generatie. Met twee doelpunten en twee assists droeg de aanvoerder zijn steentje bij aan het doorstoten naar de halve finale door Frankrijk. Daarin was het West-Duitsland dat de weg naar de finale blokkeerde en Platini en zijn mannen na een zinderende wedstrijd op penalties uit te schakelen.
Dat de wedstrijd werd gezien als één van de beste uit de WK-geschiedenis en dat pers en toeschouwers vol lof waren over het spel van de Fransen en in het bijzonder dat van spelmaker Platini, kon niets veranderen aan het feit dat Platini's trofeeënoogst op zesentwintigjarige erg mager was. Er gloorde echter hoop voor de Fransman, want al voor het WK had hij een contract getekend bij Juventus, in die jaren de dominante macht in het Italiaanse voetbal. De gang naar Italië was in zekere zijn een thuiskomst voor de man van Italiaanse afkomst, maar het was toch vooral een kans om op als clubvoetballer op een groter podium te acteren en structureel mee te doen om prijzen. Geen van beide partijen zou spijt krijgen van de overgang, want met Platini zou Juventus eindelijk mee gaan doen om internationale prijzen waar het zo lang naar smachtte. Want op de bekerwinst van 1983, volgde in 1984 de Europacup voor Bekerwinnaars, de eerste Europese trofee in de historie van de club. En aangezien dat jaar ook het landskampioenschap werd gewonnen, kom het jaar erop de jacht op de meest prestigieuze Europese beker worden geopend.
Michel Platini in actie namens Juventus
Voor iemand die formeel op het middenveld speelde was Platini opmerkelijk productief voor de goal. In de 147 wedstrijden die hij voor Juventus speelde, scoorde Platini 68 doelpunten. Liefst drie maal eindigde hij als topscorer van de Serie A. Nooit toonde Platini zijn scorend vermogen duidelijker, dan toen hij met 9 doelpunten in 5 wedstrijden Frankrijk in eigen land naar de zege tijdens het EK-Voetbal 1984 leidde, met hattricks tegen Joegoslavië en België. Platini's optreden tijdens dat toernooi was een ongeëvenaarde explosie van individuele klasse en vestigde definitief zijn status als beste Europese speler van zijn generatie. Een status die wordt bevestigd door het feit dat Platini, als eerste speler sinds Johan Cruyff, driemaal werd gekozen tot Europees voetballer van het jaar (1983, 1984, en 1985). Daarnaast werd Platoche, zoals hij liefkozen genoemd werd, twee keer gekozen tot Wereldspeler van het jaar (1984 en 1985) en later uitgeroepen tot Frans voetballer van de Twintigste Eeuw.
Terug in Italië, wist Platini met Juventus voor de tweede keer in drie jaar de finale van de Europacup I te halen. De eerste finale, in 1983, was verrassend verloren gegaan tegen het HSV van Ernst Happel, maar deze keer was het prijs. Liverpool werd in de europacupfinale van 1985 met 1-0 verslagen en het was Platini die, nadat Zbigniew Boniek in het strafschopgebied onderuit was gehaald, vanaf de penaltystip voor de winnende treffer. Het was de eerste Europacup I uit de geschiedenis van Juventus, maar wat het hoogtepunt van Platini's tijd in dienst van de club uit Turijn had moeten zijn, werd volledig overschaduwt door het feit dat die avond het Heizeldrama plaatsvond, waarbij 39 Juventusfans het leven lieten. In plaats van lof oogstte Platini en zijn ploeggenoten juist kritiek, omdat het doelpunt en de zege te uitbundig gevierd zouden zijn. Platini beweert dat de gruwelijke omvang van de ramp hen pas in de kleedkamer na afloop werd meegedeeld en hij omschreef die avond later als de grootste teleurstelling uit zijn voetbalcarrière.
Platini scoort de winnende treffer tijdens de Europacupfinale van 1985
Later dat jaar werd de Wereldbeker voor clubs gewonnen en in 1986 wist Platini een tweede kampioenschap met Juventus met Juventus te winnen, alvorens met het Franse nationale team af te reizen naar Mexico voor het WK-Voetbal. Daar moest de beste Europese voetballer van zijn generatie toezien hoe het Maradona was die de show stal. Platini, niet volledig fit, speelde wel enkele sterke wedstrijden en de overwinningen op Italië en Brazilië mochten er zijn, maar net als vier jaar eerder viel het doek in de halve finale tegen West-Duitsland. Het volgende seizoen verliep zeer teleurstellend. Juventus wist in de Europacup weinig indruk te maken en zag ook in Italië de prijzen aan zich voorbij gaan.
Alhoewel hij pas 32 jaar was, besloot Platini een punt achter zijn carrière te zetten. Na zijn loopbaan als voetballer was Platini van 1988 tot 1992 coach van het Franse nationale team. Het team zette in aanloop naar het EK 1992 een reeks van 19 wedstrijden zonder nederlaag neer, maar liet het afweten toen het er op aankwam en werd al in de eerste ronde uitgeschakeld. Het was voor Platini reden om ook achter zijn carrière als coach een punt te zetten. Sindsdien is hij actief als sportbestuurder. Na diverse functies te hebben bekleed, werd Platini in 2007 gekozen tot voorzitter van de UEFA.
- Carrièreoverzicht - |
|
- Competitiewedstrijden - |
|